En daar zat ik dan in een kleine huiskamer met vier kwispelende hondjes aan mijn voeten, drie arrogant kijkende katten in hun mandjes, en in de tuin liepen ook nog een paar prachtige hanen te paraderen.
Een beestenboel maar geen bruid.
De vader had open gedaan en zei: “Wil je even binnen wachten, want ze zit nog bij de kapper, ik ga haar even halen”. En weg was hij weer.
Nu ben ik niet bang voor keffende hondjes, ik had mijn hand losjes voor hun koppies gehouden en ze bemoedigend geaaid. Maar je zal het maar wel zijn.
Het bruidje had ik voor een proef make-up die dinsdag daarvoor in mijn salon gehad.
De zachtgrijze oogschaduw en kajal, de subtiele beige huidskleur en de zachtroze lipstick in dezelfde kleur als haar bruidsboeket, die vond ze net te veel en werd vervangen door een
neutrale licht beige tint die ze wel mooi vond. Gelukkig maar, want veel tijd hadden we niet, de vrijdag er na was al de grote dag.
Ik zou om 8 uur bij haar ouders voor de deur staan, want “ik word al vroeg gehaald” zei ze nog. Meestal reken ik een uur, een half uurtje voor de make- up, een kwartier speling om niet te hoeven haasten en een kwartiertje voor ‘je weet maar nooit’, ook om de nodige rust in te bouwen.
Ik was er klokslag 8 uur en na een kwartiertje in die kleine huiskamer, kwam ze binnen.
Strak opgestoken donkerbruin glanzend haar met losse slierten, het kroontje in haar haar hield een sluier omhoog van witte tule met glittertjes. Ze had op mijn verzoek haar body vast aan gedaan en ging snel zitten. Rustig werkte ik door en ik was bijna klaar toen de klok half negen sloeg, “Oh, ik moet naar boven m’n jurk aantrekken”,
zei ze en keek haar net binnenkomende moeder geschokt aan. “Tijd zat” zei deze rustig en riep “oh, wat zie je er mooi uit, ja dat is nou precies net genoeg”.
Nog even de rouge en de lipstick bijwerken en klaar was ze.
Ze stond op, keek nog wel even in de spiegel en zei: “oh ja mooi zeg, pffft, maar als je het niet erg vindt ga ik nu naar boven hoor. Red je het wel alleen zo?”
“Natuurlijk, ik kom er zelf wel uit hoor, een fijne dag en je hebt geluk want de zon schijnt, succes”.
En weg was ze naar boven met haar moeder op de hielen.
Ik ruimde mijn spullen op, liep naar de deur half struikelend over de vier vrolijke hondjes die ik al over de weg zag rennen maar kon ze nog net tegenhouden.
Na zo’n anderhalf uur stond ik alweer voor mijn eigen deur. Dat was even snel gegaan.
Zo snel heb ik nog nooit een bruidje gedaan. Meestal loopt het hele huis vol, en willen moeder, vriendin, zussen enz. ook nog even een feest make-upje. In ieder geval rennen ze af en aan de kamer binnen, loopt er een fotograaf rond, word ik gevraagd mee te helpen met de jurk en moet perse koffie blijven meedrinken en de bruidegom zien. Ik vind die feestsfeer altijd leuk.
Na zo’n 100 bruidjes gedaan te hebben, als het er niet meer zijn, kan ik er wel een boek over schrijven. Ideetje! Ga ik doen. Althans kleine anekdotes opschrijven.
Zo kort dag en rustig en vooral snel als deze keer zo intensief, lang en hectisch was het met de Surinaamse bruid.
Die belde mij of ik ook ervaring had met donkere huidtypen. Nou dat heb ik geweten. Toen was ik bijna een hele dag kwijt. En schoot ik thuis nog voortdurend in de lach om die te gekke en komische belevenis. Maar dat vertel ik een andere keer weer.
